Piotr Morawski, jeden z najlepszych polskich himalaistów, pierwszy zimowy zdobywca Shishy Pangmy (8027 m n.p.m.), 8 kwietnia zginął tragicznie w drodze na Dhaulagiri (8167 m n.p.m.), w nepalskich Himalajach. Wiele osób z Koła znało Piotra, wiele ogłądało jego slajdy na czwatkowych pokazach. Zapamiętamy go nie tylko jako wybitnego wspinacza, ale też bardzo ciepłego i skromnego człowieka. Zgodnie ze swoją wolą, Piotr został pogrzebany w Himalajach. 16 kwietnia 2009 (czwartek) o godz. 16.30 w Kościele p.w. Św. Antoniego z Padwy przy ul. Senatorskiej 31/33 w Warszawie odbyła się Msza Św. w Jego intencji.

Piotr, poza zdobyciem 6 ośmiotysięczników, był świetnym fotografem i jednym z najbardziej zaprzyjaźnionych z SKPB himalaistów. W 2005 roku obronił doktorat z chemii na Politechnice Warszawskiej. Kochał góry. Zawsze bardzo koleżeński, otwarty, potrafił wycofać się, by ratować innych. Miał szczęście w górach, ale dziś go zabrakło... Piotr zostawił żonę Olgę i dwóch małych synków Ignacego i Gustawa.

W krużgankach kościoła p.w. Św. Antoniego z Padwy przy ul. Senatorskiej 31/33 w Warszawie zostanie wmurowana tablica upamiętniająca Piotra.

Pomoc Rodzinie Piotra Morawskiego

Polski Związek Alpinizmu zwraca się z uprzejmą prośbą o wsparcie finansowe Rodziny Piotra Morawskiego.

Wszystkie osoby, którym nie jest obojętny los Rodziny Piotra po Jego tragicznej śmierci pod Dhaulagiri, prosimy o wsparcie finansowe. Pieniądze można wpłacać w ramach Funduszu Berbeki na konto w Kredyt Banku S. A. Nr rachunku: 48 1500 1126 1211 2009 3906 0000, z dopiskiem: ?Fundusz Berbeki ? Piotr Morawski?.

W połowie maja Euromark Polska SA, we współpracy z Polskim Związkiem Alpinizmu i Magazynem Góry planuje organizację wernisażu zdjęć Piotra Morawskiego, połączonego z premierą książki o Nim, przygotowywanej przez Magazyn Góry. Książka będzie zawierać zdjęcia z wypraw Piotra Morawskiego oraz felietony i inne teksty Piotra, uzupełnione o wspomnienia, napisane przez Jego partnerów wyprawowych, znanych himalaistów. Cały dochód ze sprzedaży książki oraz z biletów wstępu na wernisaż zostanie przeznaczony na wsparcie finansowe dla Rodziny Piotra Morawskiego.

Celem zakończonej tragicznie polsko-słowackiej wyprawy kierowanej przez Piotra były dwa ośmiotysięczniki Dhaulagiri i Manaslu, a także wytyczenie nowej drogi na tym drugim. Pobyt w Himalajach dopiero się rozpoczynał, ekipa przyleciała do Katmandu pod koniec marca i planowała akcję górską aż do końca maja.

Ósmego kwietnia 3-osobowy zespół w składzie: Piotr Morawski, Peter Hamor i Justyna Szczepieniec schodził z obozu II, położonego na wysokości 6400 m n.p.m. do bazy. Poniżej I obozu, na wysokości 5760 m n.p.m., Piotr wpadł do głebokiej na 20 m szczeliny. W obozie I nie było nikogo.
Do wypadku doszło o ok. 8.40 rano czasu lokalnego. W tym czasie do góry, do obozu I wchodził zespół wyprawy TOPRu w składzie: lekarz Roman Mazik, Maciej Pawlikowski i Tomasz Witkowski. Na dno szczeliny dotarł Peter Hamor (w ostatnich latach częsty partner wspinaczkowy Piotrka), a trójka Polaków z TOPR wyciągnęła Piotra na zewnątrz szczeliny. Zaczęto reanimację, ale bez skutku, lekarz stwierdził zgon.

Górska kariera Piotrka Morawskiego zaczęła się od sukcesów w Tien-Szanie, gdzie zdobył m.in. Pik Pobiedy (7439 m n.p.m.). Potem przyszło przełomowe zaproszenie na wyprawę zimową na K2 organizowaną przez Krzysztofa Wielickiego zimą 2002/2003 roku. 26-letni Piotrek jechał na nią w składzie, który miał wspierać wyprawę. Szybko okazało się jednak, że on oraz Marcin Kaczkan i Kazach Denis Urubko są najmocniejszym zespołem i to właśnie oni weszli najwyżej. Założyli IV obóz obóz na wysokości 7650 m. Do tej pory jest to najwyższy punkt na tej górze, do którego człowiek dotarł zimą.

Dwa lata później Morawski i Włoch Simone Moro stanęli na szczycie Shishy Pangmy, dokonując tym samym pierwszego zimowego wejścia na ten szczyt w historii. Był to pierwszy od lat wielki sukces polskiego himalaizmu, ostatnie pierwsze zimowe wejście - polska specjalność - udało się w 1988 roku Krzysztofowi Wielickiemu, który wspią się wówczas na Lhotse. Przez kolejne lata Piotr intensywnie wspinał się w Himalajach i Karakorum. Zdobywał kolejne ośmiotysięczniki, między wyprawami zrobił doktorat na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, był wiceprezesem Polskiego Związku Alpinizmu.